مصاحبه «کار اندر درایور» با کن لینگنفلتر، مجموعه‌ دار سرشناس آمریکایی

شما تا چه اندازه جان لینگنفلتر را می‌شناختید؟

تا الان به‌کوروت ZR۱ جدیدم دست نزده‌ام. ما سه‌دستگاه از این خودرو را داریم. من از ماشین خودم برای سر زدن به‌رویدادهای مختلف مربوط به‌کوروت استفاده می‌کنم. همسرم از ماشین خودش بیشتر استفاده می‌کند و او یک مدل زردرنگ دارد و تمام مدت از زمستان تا پاییز با آن به‌کارهای خود می‌رسد. یک مدل قرمزرنگ هم داریم که برای مهندسی و تقویت آن را کنار گذاشته‌ایم و قرار است تمام قطعات آن را تعویض کنیم.

پدرم در کارخانه بدنه‌سازی فیشر در یوسلید اوهایو کار می‌کرد و ما یک خانواده اصیل طرفدار جنرال‌موتورز بودیم. در گوشه‌گوشه خانه ما می‌توانستید لوازم ساخت فریجدر را پیدا کنید. پدر من تحصیلات دانشگاهی نداشت و کارش را در خط مونتاژ شروع کرده بود؛ درست مانند بسیاری از افراد که بعد از خدمت ارتش از کارهای رده‌پایین شروع می‌کنند و بعد موفق شد خودش را تا رده مدیریتی بالا بکشد. ما این شانس را داشتیم که در روزهای بازدید خانواده‌های کارکنان از مرکز فناوری جنرال‌موتورز بازدید کنیم. وقتی ۱۰ سالم بود، کوروت اسپلیت-ویندو مدل ۶۳ را دیدم و آن ماشین یک کار اساسی با من کرد. می‌دانم شاید احمقانه به‌نظر برسد؛ اما همان ماشین مسیر زندگی من را تغییر داد و درعین حال هموار کرد.

آیا کاری هست که اگر به‌گذشته برگردید، آن را جور دیگری انجام دهید؟

آیا شما همه ماشین‌هایتان را دستکاری می‌کنید؟

من ۲۸۸GTO را دوست دارم؛ چراکه یک هیولای واقعی است. به‌علاوه ماشینی است که می‌توانید سوارش شوید و از سواری‌اش لذت ببرید. من مشکل چندانی ندارم که سوار چنین ماشینی بشوم و مسافت دیترویت تا شیکاگو را برانم. البته چنین چیزی در مورد F۴۰ صدق نمی‌کند؛ چون واقعا یک ماشین مسابقه است.

راستش چند ماشین هست که اگر به‌گذشته برگردم حتما آن‌ها را می‌خرم: یک F۵۰ و یک L۸۸. ماشین‌هایی هم هستند که دیگران چندان به‌آن‌ها علاقه‌ای ندارند، اما من دوست دارم آن‌ها را داشته باشم. مثلا سال گذشته یک شورولت شِوِت ۱۹۸۰ خریدم که ۵ هزار مایل را طی کرده بود. این ماشین فوق‌العاده و بی‌عیب و نقص است.