واردات خودرو به‌صورت سی‌کی‌دی ازجمله روش‌هایی است که در بسیاری کشورها جذابیت لازم را برای بازارگشایی ایجاد نمی‌کند؛ این‌که قطعات مورد استفاده برای تولید یک وسیله مانند خودرو به‌صورت کاملا جدا از هم وارد شده و در کارخانه کشور مقصد توسط کارگران مونتاژ شوند، تنها در صورتی انگیزه و جذابیت لازم را ایجاد خواهد کرد که نرخ دستمزد در آن کشور تا اندازه‌ای پایین باشد که قیمت تمام‌شده در دو کشور مبدا و مقصد تفاوت قابل توجهی داشته باشد. چراکه در واردات خودرو به‌صورت قطعات کاملا منفصل، هزینه‌های حمل‌ونقل نسبت به واردات محصول نهایی بالاتر بوده و نیاز به تخصیص سایت تولیدی، نصب جیگ‌وفیکسچرها، راه‌اندازی خطوط مونتاژ و… دارد.
اما در سال‌های پس از ممنوعیت واردات خودرو، از یک‌سو؛ اغلب شرکت‌های سی‌کی‌دی‌کار (که عمدتا شرکای چینی دارند) به‌واسطه بسته بودن درهای بازار ایران به روی خودروهای اروپایی، ژاپنی و کره‌ای. قیمت‌های بالاتری برای محصولات خود تعیین کردند و از سویی هم دیگر ارز ۴۲۰۰ تومانی مبنای محاسبه تعرفه ۴۰ درصدی برای ترخیص از گمرک نیست و حقوق ورودی براساس نرخ ارز اعلام‌شده توسط بانک مرکزی در روز اظهار آن محاسبه می‌شود. با این شرایط و با توجه به حجم پایین تیراژ خودروهای مونتاژی در ایران، نه نتیجه‌ای که واردات سی‌کی‌دی در همه‌جای دنیا داشته در کشور ما حاصل می‌شود و نه دیگر مزیت قیمتی برای مصرف‌کننده در بازار وجود دارد.