باتوجه به اینکه درخصوص قانون هوای پاک صرفا به موتورسیکلت‌های برقی و جایگزین کردن آنها با موتورسیکلت‌های رایج ارگان‌های دولتی اشاره شده است (که البته همین بند از قانون هوای پاک نیز پس از گذشت ۵ سال به مرحله اجرایی نزدیک نشده است) بنابراین می‌توان گفت که کشور ما نیز در لیست کشورهایی قرار می‌گیرد که احداث زیرساخت برقی در آنها برنامه خاص و مدونی ندارد.
اگرچه هر دو گروه داخلی‌سازی برنامه‌هایی برای ارتقای فنی محصول ارائه‌شده در هند و برزیل دارند، اما هدف اصلی ارائه محصول به مشتری ایرانی با کمترین هزینه تمام‌شده است. بنابراین عقلانی‌ترین گزینه این است که حداقل در مورد پیشرانه که از بخش‌های اصلی خودرو و البته قطعه‌ای گران به حساب می‌آید، اقتصادی‌ترین نمونه انتخاب شود.
علت همکاری رنو با جیلی برای افزایش عمق تولید موتورهای «درون‌سوز» کمی مبهم به‌نظر می‌رسد. هرچند یکی از اهداف ایجاد جوینت‌ونچر جیلی و رنو حضور در بازارهایی که امکان برقی‌سازی در آنها وجود ندارد، مطرح شده اما نامی از این کشورها برده نشده است.ازسوی‌دیگر نیز می‌دانیم ایران‌خودرو و سایپا برای تولید محصول اقتصادی مشترک سراغ ارزان‌ترین پلت‌فرم رنو رفته‌اند که نمونه‌های آن اکنون در هند و برزیل درحال بهره‌بردای است.
ازسوی‌دیگر بازار تشنه ایران را باید درنظر بگیریم که شدیدا در انتظار معرفی گزینه اقتصادی است. در مجموع این عوامل، بعید به‌نظر می‌رسد سرانجام و نتیجه جوینت‌ونچر رنو و جیلی در ایران دیده نشود؛ حتی اگر برند تازه تاسیس «هورس» را مسیری برای دسترسی جیلی به بازار ایالات‌متحده از طریق خطوط تولید کره‌جنوبی بدانیم.
ازسوی‌دیگر به‌رغم عدم اشاره مستقیم رنو و جیلی، می‌توان ماجرا را اینگونه تحلیل کرد که پروژه توسعه موتورهای درون‌سوز، در شرایطی که هر دو گروه خودروسازی رنو و جیلی به سمت گسترش محصولات برقی خود در بازارهای مهمی چون چین و اروپا هستند، ایجاد جوینت‌ونچر درون‌سوزمحور با هدف بازارهایی صورت می‌پذیرد که برقی‌سازی به دلایل اقتصادی در آنها پا نگرفته یا حداقل برنامه مدون و دقیقی برای احداث زیرساخت‌ها ازسوی دولت، شرکت‌های خصوصی و سایر نهادها اعلام نشده است.