این امر احتمالا تا سال ۲۰۲۵ برای خودروهای برقی با باتری بر اساس کاهش مداوم هزینه تولید باتری‌ها و در حدود سال ۲۰۳۰ برای خودروهای سلول سوختی بر اساس ترکیبی از کاهش هزینه برای تولید سلول سوختی و سوخت هیدروژنی اتفاق می‌افتد.
گزینه‌های دیگری مانند دیزل تجدیدپذیر نیز در این مسیر وجود دارد و علاوه‌بر این، گازوئیل تجدیدپذیر ممکن است برای حمایت از کربن‌زدایی بخش‌های دیگر مانند دریانوردی و هوانوردی به کار گرفته شوند.
کربن‌زدایی از صنعت حمل‌ونقل باری و مسافری نیازمند عزم و سرمایه‌گذاری هنگفت در ۲۰ سال آینده است. درحالی‌که رهبری و مهندسی قوی نقطه قوت تامین‌کنندگان در گذشته بود، امروزه توانایی آن‌ها برای هماهنگی یا مشارکت در اکوسیستم‌های صنعتی کلیدی، عامل بقای این صنعت در آینده خواهد بود.
برابری هزینه‌های دیزل و الکتریکی‌ها؛ فاکتور اصلی استفاده از ناوگان پاک
براساس تحقیقات انجام‌شده توسط رولاند برگر تغییرات قابل توجهی در ترکیب پیشرانه‌ها طی پنج تا ۱۰ سال آینده پیش‌بینی شده است. در ایالات متحده، نفوذ خودروهای الکتریکی باتری‌دار باید در سال ۲۰۲۵ و ۲۰۳۰ به ترتیب به ۱۹ تا ۴۵درصد در کامیون‌های متوسط برسد.
عوامل فشار و تمام قوانین سختگیرانه در صنعت خودروهای تجاری طی سال‌های اخیر باعث پذیرش مدل‌های الکتریکی بدون آلایندگی در این صنعت شده است. در همین راستا، شاهد آن بوده‌ایم که اروپا اهداف بسیار سخت‌گیرانه‌ای را در این خصوص در نظر گرفته است که شامل کاهش ۳۰درصدی آلایندگی تا سال ۲۰۳۰ برای وسایل نقلیه سنگین می‌شود. این اقدام به معنای خداحافظی با مدل‌های دیزلی است.
یکی از مثال‌های بارز تصمیم اخیر دایملرتراکس برای برون‌سپاری موتورهای متوسط خود به کامینز است. درحال‌حاضر به دنبال گزینه‌های مشارکت حتی برای موتورهای سنگین خود است.
تاثیر قوانین و مقررات سختگیرانه بر توسعه صنعت تجاری‌های سبز
انتقال کامل ناوگان خودروهای تجاری به مدل‌های پاک ZEV اتفاق نخواهد افتاد مگر این‌که در هزینه‌های مالکیت و نگهداری این خودروها برابری به وجود بیاید.
درحال‌حاضر هزینه نگهداری از پیشرانه‌های دیزلی در مقایسه با مدل‌های جایگزین بسیار کمتر است که همین موضوع باعث شده تا بسیاری از مالکان خودروهای دیزلی به سمت استفاده از مدل های پاک بروند.
برون‌سپاری تولید پیشرانه دیزلی به اشخاص و شرکت‌های ثالث یک‌دهه پیش سابقه نداشت، اما امروزه به‌طور فعال مورد توجه قرار می‌گیرد. از این رو، کامیون‌ها و اتوبوس‌های الکتریکی و سلول سوختی بخش مهمی از آینده هستند و حجم آن‌ها در پنج تا ده سال آینده با تامین‌کنندگان مرتبط خواهد بود. بنابراین تولیدکنندگان باید فعالانه برای انتقال صنعت آماده شوند و آن را هدایت کنند.
کامیون‌های پیل سوختی در همه مناطق تا سال ۲۰۳۰ با ضریب نفوذ ۲-۴ درصد در بخش سنگین حضور خواهند داشت.
پیش‌بینی ضریب نفوذ مدل‌های پاک در بخش‌های مختلف تجاری تا ۲۰۳۰
لزوم برون سپاری تولید قطعات اصلی خودروهای پاک
براساس قوانین سختگیرانه در اروپا و سایر کشورها ازجمله آمریکا چنان‌چه مالکان وسایل نقلیه و شرکت‌های بزرگ و تولیدکنندگان این خودرو، وضعیت فعلی خود را حفظ کنند، جریمه بسیاری شامل حال آن‌ها می‌شود که به معنای هدررفت سرمایه‌های آن‌ها خواهد بود. همین موضوع باعث می‌شود؛ رعایت تولید و استفاده از خودروهایی با سوخت پاک تنها یک گزینه نباشد.
برای کامیون‌های سنگین، این مدل به ترتیب ضریب نفوذ ۴ و ۱۵درصد را پیش‌بینی می‌کند. اروپا با تمرکز نظارتی قوی خود بر بخش غالب کامیون‌های سنگین، احتمالا به ۱۲درصد نفوذ در سال ۲۰۲۵ و ۲۵درصد در سال ۲۰۳۰ در این بخش خواهد رسید. همچنین انتظار می‌رود؛ در چین نفوذ ترکیبی کامیون‌های متوسط و کامیون‌های سنگین به ترتیب ۶ و ۱۴ درصد باشد.
علاوه‌بر این، مقررات و محدودیت‌های محلی در بسیاری از کشورهای اروپایی، مانند محدودیت‌های ورود مدل‌های دیزلی به شهرها، نقش محرک‌های قدرتمندی را تجهیز ناوگان به مدل‌های الکتریکی بدون الاینده بازی می‌کنند. در این میان، تصویر ناوگان سبز و هزینه کل مالکیت (TCO) ملاحظات کلیدی هستند. ارتباط بین شیوه‌های تجاری پایدار و قیمت سهام نیز بسیار واضح شده است و به تلاش‌های شرکت‌ها برای کربن‌زدایی ناوگان انگیزه می‌دهد.
برون‌سپاری تولید پیشرانه دیزلی به اشخاص ثالث، اعطای مجوز فناوری پیشرانه به سایر OEMها یا Tier ۱ و غیره اقداماتی هستند که یک دهه پیش بی‌سابقه بوده‌اند، اما امروزه به‌طور فعال موردتوجه قرار می‌گیرند.
خوشبختانه بسیاری از شرکت ها در مسیر خوبی به سوی آینده‌ای سبزتر هستند.